Beyoğlundaki evimden taşınmaya karar verdiğimden beri ailemin yanında yaşıyorum..Madem eve döneceksem bu hayata tekrardan alışmam gerektiğini düşündüm..Son bir kaç günde farkettim ki alışılacak pek bir şey kalmamış..Her şey aynı..Sadece kafayı biraz daha sıyırmışlar sanırım..Ruhsuz olmak için çabalıyor olsaydım ailemle beraber yaşamak tam da buna uygun olurdu..Bir sene kaldı diyip umursamamaya çalışıyorum..Aslında hep beraber bir akıl hastanesine yatıp hepimiz sorunlarımızdan ve birbirimizden kurtulsak nasıl olur ? Komik bir görüntü oluşturuyoruz..Hiç konuşmayan bir kız, bıkmış bir baba ve hiç susmayan memnuniyetsiz bir anne..Yazık bize..Ne kadar da klasik ve sıkıcı bir aile tablosu oluşturmuşuz..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder